Farmbot

รวมทั้งหมดแล้วสองแสนกว่าบาท โดยครึ่งหนึ่งคือค่าอุปกรณ์ทั้งชุด และเราเสียภาษีนำเข้าจากอเมริการวม 20% ให้กับกรมศุลกากร เพราะอยากดูสเปคและขนาดวัสดุจากต้นฉบับ ซึ่งทำให้ความเข้ากันของอุปกรณ์เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แต่จริงๆแล้ววัสดุกว่า 80% สามารถหาซื้อได้ในบ้านเรา แต่ต้องเอามาตัดขนาดเองให้พอดี ที่เหลือคือค่าใช้จ่ายจิปาฐะเช่นท่อน้ำ สายไฟ โรงเรือน ปั๊มน้ำ ค่าจ้างคนงาน ฯลฯ

เวลาที่เราอธิบายเรื่องต้นทุน ทุกคนส่วนใหญ่จะบอกว่า “ไม่คุ้มทุน” เพราะเครื่องแพงและกว่าจะคืนทุนใช้เวลานาน แต่โปรเจคนี้มีจุดประสงค์เพื่อนำเทคโนโลยีเข้าสู่ชุมชน เสียงตอบรับส่วนใหญ่คือ “ใกล้ตัวกว่าที่คิด” ซึ่งการตระหนักรู้นี้สามารถสร้างแรงขับเคลื่อนและแรงบันดาลใจที่บอกต่อๆกันภายในชุมชน ซึ่งสำหรับเราเเล้วนับว่า “คุ้มมาก”

การขนดินคือสิ่งที่หนักหนาที่สุด เพราะดินหนักมาก เราใช้เวลาวันละ 3 ชั่วโมงเป็นเวลา 4 วันเพื่อเติมกระบะดินให้เต็ม อุปกรณ์คือบุ้งกี๋ เสียม พลั่ว และรถตัก ซึ่งทั้งหมดต้องใช้มือทำ และต้องระวังไม่ให้วัสดุไปชนราง นับว่ายากมากเพราะเราตัวเล็ก เป็นคนทำงานเบามาตลอด พอมาเจองานหนักเข้า เลยได้เข้าใจหัวอกของคนที่ทำงานก่อสร้าง

อีกสิ่งที่ยากที่สุดคือการปรับจูนศูนย์ถ่วงล้อ ถ้าแน่นไปหรือหลวมไปจะทำให้หุ่นยนต์ติดอยู่กับที่ อีกทั้งรางแกน X ซ้ายและขวามีน้ำหนักไม่เท่ากันเพราะขึ้นอยู่กับตำแหน่งหุ่นยนต์แกน Y และกล่องวงจร ดังนั้นจึงต้องตั้งศูนย์ถ่วงข้างที่ไม่มีวัสดุให้ล้อแนบกับรางเบากว่าอีกฝั่ง โดยปรับผ่าน Eccentric Spacer Adjustment (แนะนำว่าต้องลองติดตั้งเอง ทักษะนี้ต้องอาศัยประสบการณ์ลองผิดลองถูก)

ใช่แล้ว นี่คือโปรเจคเดียวกับ Farmbot.IO โดยคุณ Rick Carlino และ Rory Aronson นี่คือหนึ่งในโครงการเทคโลยีสู่ชุมชุน ในกรอบของความรับผิดชอบต่อสังคมและสิ่งแวดล้อมขององค์กร (CSR) สนับสนุนโดย บริษัท Güssing Renewable Energy International และ carbonXchange ติดตั้งและกำกับดูแลโดย Toppu Wonghart

• ผักโตมากจนเข้ามาสอดใต้ราง ทำให้หุ่นยนต์ติด การแก้ปัญหาคือเหลือขอบประมาณ 20 เซนติเมตรสำหรับให้ผักกางใบ

• แปลงกว้าง 6 เมตรใหญ่เกินไปสำหรับการเก็บเกี่ยวบริเวณตรงกลาง การแก้ปัญหาคือเหลือรางตรงกลางไว้ 35 เซนติเมตร สำหรับการเดินดูแล

• การพูดคุยกับคนในท้องถิ่น นับเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนและต้องใช้เวลาทำความเข้าใจอย่างมาก วิธีการใช้คำ ต้องทำให้เป็นคำที่พูดกันในชีวิตประจำวัน รวมถึงหลีกเลี่ยงการใช้คำทับศัพท์ เพราะอาจสร้างระยะในการทำงานร่วมกัน รวมถึงหน่วยอัตราไม่เหมือนกัน เราทำแบบมาเป็นเมตร,เซนติเมตร หรือ นิ้ว แต่ไม้ที่ขายวัดหน่วยเป็น “ศอก” และเหล็กวัดหน่วยเป็น “เส้น” ซึ่งเราต้องแปลงหน่วยให้เหมือนกับที่ชาวบ้านใช้สื่อสารกัน

• การหา Supplier จำเป็นต้องรู้จักกับคนในชุมชนมากๆ ต้องรู้ว่าใครมีอุปกรณ์อะไรที่เราสามารถยืมได้บ้าง ใครมีทักษะอะไรบ้าง (เชื่อมเหล็ก, ตัดไม้, ขึงพลาสติก, เจาะรูวัสดุ) ซึ่งทั้งหมดนี้แต่ละคนจะเชี่ยวชาญไม่เท่ากัน ความละเอียดไม่เท่ากัน การสื่อสารคือส่ิงที่สำคัญมาก เพราะเราทำทั้งหมดนี้คนเดียวไม่ได้แน่นอน

• Conceptual talk เป็นสิ่งที่เฉพาะตัวสำหรับคนบางกลุ่ม การที่เรานำแบบร่างสองมิติให้คนงานดู บางครั้งเค้าไม่สามารถเข้าใจภาพใหญ่ได้จนกว่าจะได้เห็นวัสดุจริงๆ ในช่วงแรกการดูแลกำกับงานอย่างใกล้ชิดเป็นสิ่งที่จำเป็น ต้องพาทำไปด้วย จนคนงานเกิดความมั่นใจ เราจะสามารถปล่อยให้เค้าทำต่อได้เองได้บ้าง การทำโมเดลขนาดย่อมก็พอจะช่วยได้บ้าง